Założenie klasztoru związane jest z legendarną postacią słynnego rycerza króla Władysława Jagiełły Wacławka, którego za wierność i odwagę w walce król obdarzył tymi ziemiami. On to przy pomocy Benedyktów pobudował niewielki drewniany kościółek, którego ołtarz ozdobiono przywieziona przez Wacławka figurką Św. Katarzyny męczennicy, od której świątynia przyjęła swoje wezwanie a wioska nazwę. Być może, na tym samym miejscu biskup Jan z Rzeszowa buduje w latach 1471 – 1478 kościół murowany z kamienia na chwałę Trójcy Przenajświętszej i Świętej Katarzyny. Przy kościele kazał wybudować również erem dla braci benedyktów. W 1534 roku kościół i klasztor strawił pożar. Odbudowa trwałą kilkanaście lat. Natomiast w pierwszej połowie XVII w. w wyniku nadań królewskich wystąpiły sprzyjające warunki ekonomiczne do rozbudowy kościoła i klasztoru, wówczas to kościół został wyposażony w organy, a wieża w mechaniczny zegar. Za zgodą biskupa Szaniawskiego w 1723 r. utworzono przy kościele pierwszy cmentarz grzebalny, który istniał do 1834 r. klasztor przekazano siostrom bernardynkom, które zostały bezdomne po spaleniu ich klasztoru w Drzewicy. Pożar, który wybuchł w 1847 roku ponownie zniszczył klasztor Odbudowa trwał dwa lata.